A lady in faded dress and her husband, dressed in a threadbare suit, walked
in without an appointment into the office of the President of the most
prestigious educational institution in America. The secretary frowned at
them and said, ``He will be busy all day.'' ``We will wait,'' said the
couple quietly.
The secretary ignored them for hours hoping they will go away. But they did
not. Finally, the secretary decided to disturb the President, hoping they
will go away quickly once they meet him.
The President took one look at the faded dress and glared sternly at them.
The lady said, ``Our son studied here and he was very happy. A year ago, he
was killed in an accident. My husband and I would like to erect a memorial
for him on the campus.''
The President was not touched. He was shocked. ``Madam, we cannot put up a
statue for every student of ours who died. This place will look like a
cemetery.''
``Oh, no,'' the lady explained quickly, ``we don't want to erect a statue.
We thought we would give a building to you.''
``A building?'' exclaimed the President, looking at their worn out clothes.
``Do you have any idea how much a building costs? Our buildings cost close
to ten million dollars!'' The lady was silent. The President was pleased and
thought this would get rid of them.
The lady looked at her husband. ``If that is what it costs to start a
university, why don't we start our own?'' Her husband nodded. Mr. and Mrs.
Leland Stanford walked away, traveling to Palo Alto, California, where they
established the University as a memorial to their son, bearing their name -
the Stanford University.
The story goes that this is how Stanford University began.
as told by Azim Premji to Graduating Students at IIT, Chennai on the occasion of 38th Convocation!
TLDR; If you merely wish for something and do nothing, you may not get it. If you seek with intent, the universe will bring it to you. முன்னொரு காலத்துல கிம்ப்பியில் (Gympie, QLD) வாழ்ந்தப்ப, ஒரு நாள் காலங்காத்தால 6 மணிக்கு கொக்கரக்கோன்னு கோழி கூவறதுக்கு முன்னால, அந்த பறவையோட பாடலை முதல் முதலாக் கேட்டேன். குரல் ரொம்ப நல்லாவும், பாட்டு வித்தியாசமாவும் இருந்ததால, என்ன பறவையா இருக்கும்னு தூக்கத்தை மறந்து யோசிச்சேன். அந்தப் பறவை எப்படி இருக்கும்னு பார்க்க ஆசையா வந்துந்துச்சு. (கவிதை மொழியில் யாரோ ஒரு பெண்ணை உருவகப்படுத்தல ப்ரோ; சத்தியமா பறக்கிற பறவையேதான்!) அப்புறம், காலைப்பசி வந்ததும், ஆர்வம் பறந்துபோய், இன்னொரு நாள் பாத்துக்கலாம்னு, மூக்கு புடிக்க சாப்டுட்டு, ஆபீஸ் போய்ட்டேன். இது சில, பல நாட்கள் தொடர்ந்தது. பாக்காமலே, அந்த பறவை மேல ஒரு ‘இது’. இதுன்னா, ஒரு ஆர்வம். ஒரு நாள், அந்தப் பறவையை அடையாளம் காண முடியுமான்னு ஆபீஸ் நண்பரிடம், கேட்டேன். ‘பார்க்க எப்படி இருந்துச்சு?’ன்னு அவர் கேக்க; ‘பார்க்கவே இல்லையே!’ நான் சொல்ல; ‘குரல் எந்த மாதிரி பேட்டர்ன்’ன்னு திரும்ப அவர் ...
Comments